Flash mob jako autonomiczna forma zdarzenia artystycznego Nowoczesność charakteryzuje się dążeniem człowieka do bycia oryginalnym, wyjątkowym i zindywidualizowanym. Nikt nie lubi być postrzegany, jako jeden z wielu. Na strach bycia trybikiem w maszynie, świat odpowiedział oferując swym obywatelom różnorodne formy wyrażania siebie i swobodnego przekazywania własnych odczuć oraz myśli. Dziś dostęp do kultury, a także

http://www.zrodlateatru.pl Lectures on the Origins of Theatre, each Wednesday at 10 AM, Cultural Studies Institute, Wrocław University

Jednym z wielkich wyzwań nie tylko archeologii i antropologii, lecz również  performatyki jest interpretacja wizerunków zwierząt, które nasi przodkowie zaczęli umieszczać na skałach trzydzieści tysięcy lat temu. Wszystkie ambitne próby wyjaśnienia tych przedstawień – od hipotezy magii zwierzęcej po szamańską – wzbudzały i wciąż wzbudzają gorące spory. Jak dotąd żadna teoria nie została zaakceptowana przez

Wayang kulit to teatr jednego lalkarza, dalanga. Spełnia też wszystkie kryteria teatru ubogiego, sformułowane przez Ludwika Flaszena w głośnym artykule „Dziady”, „Kordian”, „Akropolis” w Teatrze 13 Rzędów, opublikowanym po raz pierwszy na łamach „Pamiętnika Teatralnego” nr 3 w roku 1964. Przedstawienia wayang kulit budowane są na zasadzie ścisłej samowystarczalności. Jest to teatr rytualny i podczas

[festiwal BRAVE 2011, „Teatr” 10, 2011, s.74-76] Jest kilka minut po godzinie dziewiątej wieczorem. We wrotach kościoła Najświętszej Marii na Piasku przy ulicy Katedralnej we Wrocławiu pojawiają się pasterze z lassami. Mają na sobie czerwone kaftany, białe koszule i spodnie, a także buty z wysokimi cholewami. Czarne czapki przytwierdzili do głów jasnymi opaskami. To Issohadores. Przybyli

Staging Aristophanes today, on the example of Thesmophoriazusae [transl. Urszula Tempska] It is fall 2005, in Atlanta, Ga., in the southern United States. A student at the prestigious Oglethorpe University sits down at the computer and types as follows: “Dear Professor, I regret to inform you that I will be unable to participate in this

albo Wiele hałasu o nic [„Teatr” 4, 2011, s. 47-49] Jan Kott, publikując w połowie lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia zbiór esejów pod znamiennym tytułem Szekspir współczesny, sprowokował rewolucję w teatrze. W serii błyskotliwych analiz ukazał zaskakującą aktualność najważniejszych sztuk Szekspira, inicjując istną eksplozję nowatorskich i często znakomitych inscenizacji. Do współpracy zaprosił go sam Peter Brook.

[recenzja książki Estery Żeromskiej, Japoński teatr klasyczny. Korzenie i metamorfozy, „Teatr” 6, 2011, s.70-71] Pora ustanowić w Polsce, wzorem wielu krajów azjatyckich, instytucję Niematerialnego Dobra Kulturowego. Choćby tylko po to, żeby takim tytułem obdarzyć Esterę Żeromską. Uczona z Poznania wniknęła w praktyki teatru japońskiego głębiej niż niejeden Japończyk, a swymi kolejnym książkami wykonuje bezcenną pracę dla

[recenzja performansu H:UR KOBIET, „Teatr” 9, 2011, s. 36-37] Piękni warszawiacy tłoczą się w niewielkim lobby Instytutu Teatralnego. Zostali zaproszeni na nową premierę hu:ru kobjet (pisownia oryginalna). Tłoczą się przy wejściu, bo miejsca są nienumerowane, a widownia zbyt mała, by pomieścić wszystkich chętnych. Każdy z gości wyraźnie, acz zwykle w sposób wielce stonowany, podkreśla własną

[recenzja książki: Eugenio Barba, SPALIĆ DOM. RODOWÓD REŻYSERA, “Teatr”] Mam z tą książką kłopot. Przedstawienia reżyserowane przez Barbę od początku były dla mnie mało dostępne. Najpierw nie mogłem ich oglądać, bo nie potrafiłem się wyrwać z socjalistycznego baraku. Potem, kiedy wreszcie dane mi było zobaczyć na żywo występy legendarnego Odin Teatret, nie umiałem rozpoznać wielkości tych