[festiwal BRAVE 2011, „Teatr” 10, 2011, s.74-76] Jest kilka minut po godzinie dziewiątej wieczorem. We wrotach kościoła Najświętszej Marii na Piasku przy ulicy Katedralnej we Wrocławiu pojawiają się pasterze z lassami. Mają na sobie czerwone kaftany, białe koszule i spodnie, a także buty z wysokimi cholewami. Czarne czapki przytwierdzili do głów jasnymi opaskami. To Issohadores. Przybyli

[recenzja performansu H:UR KOBIET, „Teatr” 9, 2011, s. 36-37] Piękni warszawiacy tłoczą się w niewielkim lobby Instytutu Teatralnego. Zostali zaproszeni na nową premierę hu:ru kobjet (pisownia oryginalna). Tłoczą się przy wejściu, bo miejsca są nienumerowane, a widownia zbyt mała, by pomieścić wszystkich chętnych. Każdy z gości wyraźnie, acz zwykle w sposób wielce stonowany, podkreśla własną

[Teatr Współczesny we Wrocławiu, S.I. Witkiewicz, Pożegnanie jesieni, „Teatr” 5, 2011] W starożytnym Rzymie niewolnik Plaut umieszczał akcje swoich komedii w Grecji, żeby móc bezkarnie żartować z Rzymian. W wolnej Polsce reżyserzy inscenizują teksty zmarłych klasyków, żeby się ponaśmiewać z Polaków. Piotr Sieklucki wystawił więc we Wrocławiu adaptację powieści Pożegnanie jesieni Witkacego i wyraził w

[„Teatr” 1, 2011, s. 56-57] Wielki poeta Fryderyk Schiller głosił przed laty, że najważniejsza w życiu człowieka jest zabawa, beztroska gra. W listach o estetycznej edukacji utożsamił grę ze sztuką i zalecał ją jako najskuteczniejszy środek wychowawczy. Dziś uczeni neurobiolodzy potwierdzają intuicje genialnego wieszcza. Udział we wspólnej zabawie stymuluje u dzieci rozwój nerwowych powiązań bardzo potem

AFISZ ….. Biesy (i demoni) Na podstawie Biesów Fiodora Dostojewskiego adaptacja i reżyseria Peter Stein tekst (original score) Arturo Annecchino scenografia Ferdinand Woegerbauer kostiumy Anna Maria Heinreich światła Joachim Barth asystenci reżysera Carlo Bellamio, Markus Stein krawcy Mariella Visalli, Daniela Petumia tour menager Patrizia Capellari stage photography Tommaso Le Pera, Andrea Boccalini muzyka Arturo Annecchino

BĘBNY I MASKI Zaczęło się spektakularnie. Na widownię wtargnęła procesja bębniarzy prowadzona przez wysokiego tancerza wymachującego włócznią i tarczą. Wszyscy mieli na sobie kostiumy w barwach narodowych Republiki Burundi. Muzycy na głowach dźwigali olbrzymie bębny, ułożone poziomo, i walili w nie bez opamiętania. Do tego rytmicznie tańczyli podnosząc zaskakująco wysoko nogę i wydawali z siebie

[OSĄD Wrocławski Teatr Pantomimy, “Teatr” 5, 2010]Po rezygnacji Aleksandra Sobiszewskiego – geniusza ruchu scenicznego i mistrza komedii – we Wrocławskim Teatrze Pantomimy nastał czas Sądu Ostatecznego. Przyszłość zespołu po raz kolejny, i być może ostatni, zawisła na włosku. Nic więc dziwnego, że nowy dyrektor, Zbigniew Szymczyk, doznał wstrząsu, kiedy na dworcu  głównym w Gdańsku zobaczył

Teatr Współczesny we Wrocławiu, Stanisław Wyspiański, AKROPOLIS [“Teatr” 2, 2010] Źle się dzieje w teatrze polskim. Nie starcza nam własnych ludzi bez talentu i musimy ich importować za dużą kasę z zagranicy. Stolica jakoś sobie jeszcze radzi, ale na prowincji pełna katastrofa. Wrocławski Teatr Współczesny dopiero w dalekiej Grecji znalazł odpowiedniego reżysera. Do tego neurobiologa

[Brave Festival 2009 WSZYSTKIE MODLITWY ŚWIATA, “Teatr” 11, 2009, s. 11-13] W nocy 16 maja 2005 roku piętnastoletni chłopiec Ram Bahadur Bomjon wyszedł po cichu z rodzinnego domu we wsi Ratanapuri w Nepalu i wkroczył do dżungli. Ratanapuri znajduje się w rejonie Bara, na południe od Katmandu, w połowie drogi do granicy z Indiami. Są

ROK GROTOWSKIEGO [„Teatr” 10, 2009 s. 88-90] Informację o śmierci Piny Bausch usłyszałem w aucie. Jechałem właśnie na jej przedstawienie. Spiker donosił, że zespół zdecydował sie odegrać spektakl w hołdzie dla Wielkiej Artystki. Przed wrocławską operą ludzie kłębili się jakby inaczej, poważniej. W smutku? Spektakl rozpoczyna się bez żadnych okolicznościowych zapowiedzi. Przygasają światła. Muzyka, nieco