[recenzja książki Estery Żeromskiej, Japoński teatr klasyczny. Korzenie i metamorfozy, „Teatr” 6, 2011, s.70-71] Pora ustanowić w Polsce, wzorem wielu krajów azjatyckich, instytucję Niematerialnego Dobra Kulturowego. Choćby tylko po to, żeby takim tytułem obdarzyć Esterę Żeromską. Uczona z Poznania wniknęła w praktyki teatru japońskiego głębiej niż niejeden Japończyk, a swymi kolejnym książkami wykonuje bezcenną pracę dla

[recenzja książki: Eugenio Barba, SPALIĆ DOM. RODOWÓD REŻYSERA, “Teatr”] Mam z tą książką kłopot. Przedstawienia reżyserowane przez Barbę od początku były dla mnie mało dostępne. Najpierw nie mogłem ich oglądać, bo nie potrafiłem się wyrwać z socjalistycznego baraku. Potem, kiedy wreszcie dane mi było zobaczyć na żywo występy legendarnego Odin Teatret, nie umiałem rozpoznać wielkości tych

[recenzja książki Jacka Wachowskiego PERFORMANS, „Teatr”10, 2011, s. 100-101] Jacek Wachowski postanowił zdefiniować „performans”, byt równie ambiwalentny, co wszechobecny. Wedle Richarda Schechnera, Ojca Założyciela performatyki, performansem może być w zasadzie każde zdarzenie czy działanie. Takie nieostre, rozmazane i nieuchwytne pojęcie Wachowski uznał za mało naukowe. Postanowił więc dopaść performans i porządnie go opisać. Czarna, złowieszcza okładka

Recenzja książki Dariusza Kosińskiego Grotowski. Przewodnik Dariusz Kosiński napisał kolejną znakomitą książkę. A właściwie nie tylko napisał, lecz również skomponował. Dzieło Grotowski. Przewodnik to świadectwo nowoczesnego pojmowania sztuki edytorskiej. Składa się z serii różnorodnych narracji, konstruowanych za pomocą odmiennych technik i strategii. Bogata ikonografia pełni często rolę równorzędną do słowa. Tekst główny drukowany jest trzema

 [uwagi o książce Marii Sten Teatr – którego nie było]           Maria Sten napisała kolejną książkę, by dać wyraz swemu zdziwieniu i poniekąd rozczarowaniu, że w przedhiszpańskim Meksyku nie powstał nigdy taki sam teatr, jak w antycznej Grecji. Meksykanie śpiewali, tańczyli, a nawet wcielali się w inne postaci, nie potrafili jednak skomponować „porządnej” tragedii. Czyli

[recenzja książki Grzegorza Ziółkowskiego Teatr Bezpośredni Petera Brooka, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2000]   25 marca 1997 roku Jerzy Grotowski, nowo mianowany profesor Antropologii Teatru w College de France, wygłosił wykład inauguracyjny na temat „linii organicznej w teatrze”. Na miejsce prezentacji nie wybrał jednak żadnej z sal szacownej uczelni, ale Bouffes du Nord, teatr swojego przyjaciela

 [recenzja książki: Steven Mithen, The Singing Neanderthals. The Origins of Music, Language, Mind, and Body, Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts 2005]               Dlaczego właściwie słuchamy muzyki? Dlaczego wciąż ją tworzymy? Dlaczego muzyka jest nieodłączną częścią naszego życia? Bo chodzimy wyprostowani, na dwóch nogach! Taką zaskakującą odpowiedź daje w swej najnowszej książce Steven Mithen, profesor

  [recenzja książki Antropolgia widowisk. Zagadnienia i wybór tekstów, oprac. A. Chałupnik, W. Dudzik, M. Kanabrodzki, L. Kolankiewicz, wstęp i red. L. Kolankiewicz, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego 2005]  1.       Już sam tytuł intryguje. Dwa wyrazy: pierwszy – „antropologia” – jest grecki, drugi – „widowiska” – polski. Termin anthrōpológos pojawił się już u Arystotelesa, w Etyce nikomachejskiej

  [recenzja książki Richarda Schechnera Performatyka: Wstęp, przeł. Tomasz Kubikowski, red. przekładu, Marcin Rochowski, Wrocław 2006] Słowa bywają niebezpieczne. Richard Schechner w książce Performatyka: Wstęp twierdzi na przykład, że zamach 11 września na Word Trade Center w Nowym Jorku to „performans”. Terroryści islamscy precyzyjnie wyreżyserowali atak: stacje telewizyjne, zaalarmowane uderzeniem pierwszego samolotu, miały czas na