[Krzysztof Łukaszewicz, Dorota Wolska (red.), Kultura i tragiczność (Acta Universitatis Wratislaviensis 3038, Prace Kulturoznawcze X), Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław, s. 128-148] Dionizos i Jezus mają wiele wspólnego. Obaj przezwyciężyli śmierć, zatarli różnicę pomiędzy krwią i winem, a swoim zwolennikom obiecali życie po śmierci. Długo po ostatecznym zwycięstwie Chrześcijaństwa znane dionizyjskie motywy, jak wino, kielichy, pawie,

[Krzysztof Łukaszewicz, Dorota Wolska (red.), Kultura i tragiczność (Acta Universitatis Wratislaviensis 3038, Prace Kulturoznawcze X), Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław, s. 117-127] W czasach starożytnych wykształciły się dwie zasadniczo odmienne tradycje teatralne –grecka i rzymska. Tragedię wynaleźli Grecy i rozwinęli ją w doskonałą formę poetycką. Rzymianie, inspirowani przez ateńskich poetów, nie tylko przełożyli attycką tragedię na

Ateńscy aktorzy w V wieku przed Chrystusem zakrywali ciało kostiumem i maską. Antyczni Rzymianie ciało w teatrze obnażyli, ale głównie po to, żeby je wystawić na działanie przemocy. Głębszej refleksji nad cielesnością performera nigdy nie podjęli. Kiedy podczas inauguracji Floraliów w 173 roku przed Chrystusem, na arenę weszły artystki – pierwsze kobiety dopuszczone do udziału

Homerowe heksametry to „muzyka do tańca”. Taką – rewolucyjną, jak twierdzi wydawca – hipotezę proponuje Amirthanayagam David (2006), młody amerykański filolog pochodzenia hinduskiego. Indyjskie korzenie autora akurat w tym przypadku są istotne, bowiem współczesne rekonstrukcje mowy antycznych Greków, z braku greckich źródeł, czerpią inspiracje od uczonych znawców sanskrytu. Języki starożytnych Indii i Grecji należą do

„Kaunijczycy zaś zdają mi się być autochtonami, sami jednak twierdzą, że pochodzą z Krety. Językiem zbliżają się do plemienia karyjskiego albo też Karowie do kaunijskiego (bo tego nie mogę dokładnie osądzić), zwyczaje jednak, które u nich panują, bardzo są odmienne od zwyczajów innych ludzi, więc i Karów; np. u nich uchodzi za coś najpiękniejszego, żeby

Teatr elżbietański to unikalne laboratorium kulturowe, w którym rzeczywistość codzienną poddawano radykalnym testom i interpretacjom. Poeci interpretowali świat, aktorzy interpretowali teksty, widzowie interpretowali przedstawienie. Tożsamości nie były jednak stałe: poeci, aktorzy i widzowie często zamieniali się rolami. Widzowie odgrywali własne spektakle, konkurujące często skutecznie ze spektaklem zawodowych aktorów. W roku 1611 na scenie teatru Fortune

Siedzę na podłodze, naprzeciw Grotowskiego. Opowiada o swoim pobycie w Afryce. Z kilkoma osobami wybrał się na legendarne cmentarzysko słoni koło jeziora Wiktorii, dokąd zwierzęta odchodzą, żeby umrzeć. Pilnujący wejścia tubylec nie chciał nikogo przepuścić. Domagał się okazania tajnego znaku. Wtedy Grot wsłuchał się w swoje ciało, wykonał gest i tubylec pozwolił mu przejść, ale

Polskie przekłady tekstów antycznych cytowane w pracy   Ajschylos, Tragedie, przeł. S. Srebrny (wyd. drugie), Warszawa 1954. Ajschylos, Prometeusz spętany, przeł. M. Kocur, praca magisterska, PWST Kraków 1986. Arystofanes, Żaby, [w:] Arystofanes, Komedie, przeł. J. Ławińska-Tyszkowska, Wrocław 1991. Arystoteles, Etyka Nikomachejska, przeł. D. Gromska, Wraszawa 1982. Arystoteles, Hermeneutyka, przeł. K. Leśniak, [w:] Arystoteles, Dzieła wszystkie

Antyczne dziedzictwo w polskim teatrze   [polska wersja wykładu Myth in Action wygłoszonego 1 sierpnia 2002 roku w Olimpii na międzynarodowej konferencji Ancient Myths in the Contemporary Theatre]               Dzieje Polaków obfitują w nadmiar rytuałów i męczenników, ale doskwierał nam zawsze brak rodzimych mitów i opowieści, które by mogły pomóc kolejnym pokoleniom zrozumieć własną